We begonnen ’s middags met een meditatie en het drinken van cacao.
Daarna deden we een creatieve oefening: het visualiseren van onze toekomst.
Vervolgens namen we de psilocybine.
Het kacheltje was al warm en we legden de matrasjes neer.
Laha had nog een altaartje gemaakt met fotootjes en objecten, naast het altaartje voor Erwin.
Toen gingen we liggen en deden het oogmasker op.
We deden nog een ademhalingsoefening en Laha begeleidde een meditatie waarbij Ed, mijn partner en ik door ons lichaam alle lichaamsdelen en organen langs gingen.
Tijdens de meditatie begon de psilocybine al te werken.
Ik kon het op enig moment niet meer volgen.
Ik kreeg enorm veel visuele hallucinaties.
Heel mooie kleuren, patronen en vormen en ik herkende dit van eerdere psychedelische reizen. Dit alles met gesloten ogen trouwens en luisterde naar de ademhaling en muziek.
Ik voelde mijn lichaam en de energie door alles heen gaan.
De volgorde weet ik niet meer precies, maar ik voelde me (mijn ego) echt oplossen, opgaan in het geheel.
Ik weet dat ik op een bepaald moment dacht: oh ja nu zijn we weer hier, waar alles zo mooi is, visueel dan, maar ook leeg, zonder ‘wezens’ zonder anderen.
Ik herinnerde me de vorige trip in juli die ik bij iemand anders had gedaan – en toen was ik vooral zo verdrietig en geïrriteerd dat ik zo alleen was (wat ook niet strookte met de realiteit ).
Even dacht ik: oh daar zijn we weer in die leegte.
Maar nu was, werd het anders.
Ik was wel alleen – als in: ik zag geen andere wezens, mensen – maar ik voelde me niet alleen, integendeel.
Ik ging op in het al ik was een met de volledige energie, de liefde van alles en iedereen samen.
Ik was als Roos verdwenen, dood en/of opgegaan in het geheel.
Ik bedacht me steeds: ik moet wel blijven ademen. Maar tegelijkertijd voelde ik ook het maakt niet uit of ik dood of levend ben. Ik ben sowieso verbonden met de liefdevolle energie waarin alles en iedereen zit.
Ik dacht vervolgens ook aan Erwin en aan Renée en Joris maar ik voelde ook hierbij geen verdriet omdat ik wist we zijn er allemaal en we zijn verbonden in liefde en energie.
Ed had ondertussen zijn hand bij mij gelegd en die hield ik vast en ook zijn trui en ik voelde zijn aanwezigheid de hele tijd.
Ondertussen werd ik nog continue omgeven door de meest prachtige kleuren, beelden, patronen waar ik dus ook (zonder lichaam, zonder mezelf) deel van uitmaakte en ik voelde zoveel liefde, warmte en ook genot en orgastische gevoelens.
Toen ik aan Ed en mij dacht (en ik was heel blij dat ik hem voelde en dat hij bij mij was) voelde ik me zo met hem verbonden.
Ik was een met hem en ik bedacht me iets als: de normale idee van liefde is eigenlijk slechts kinderspel – wij zijn als twee mensen verbonden.
Wij zijn een. Ed is in mij, deel van mij, we zijn deel van elkaar!
Overigens had ik het in het begin erg koud: kachel aan en de dekentjes over me heen, misschien identificeerde ik me toen met Renee.
Toen Laha na een half uur na het drinken vroeg of we nog een dosis wilden was het voor mij superduidelijk dat ik niet meer hoefde. Dat was- zoals Laha al zei: de eerste keer dat ze mij zoiets hoorde zeggen.
Na een paar uur ging ik een x naar de wc en op enig moment deden we de oogmaskers af.
Oh, nog even: behalve de emotie en de liefde het genot en het orgastische gevoel voelde ik ook verdriet en ik moest ook nog huilen, maar het was fijn en het was ook ontroering, ontlading en een diep besef dat alles goed is. En ook dat verleden, heden en toekomst ook een zijn en leven en dood tegelijk bestaan.
Toen we onze ogen openden en een beetje praatten zei ik steeds: oh mijn God, dit is met geen pen te beschrijven. En ook: oh ja, nu herinner ik het me weer!
En ook: zo simpel is het dus. Het is er altijd en ik hoef alleen maar adem te halen. En als we dood zijn is alles er dus nog, die energie.
Ik moest steeds een beetje lachen en glimlachen en ik zat te bedenken hoe ik zou kunnen beschrijven wat ik had gevoeld en meegemaakt en ik verviel in zinnen als ‘oh mijn God’ en ‘dit is met geen pen te beschrijven’ wat ik nu dus toch probeer.
Ik moest ook lachen omdat ik steeds dacht: Ja! Zo simpel is het dus.
Dit is er altijd, die energie, liefde, dat gevoel waar je gewoon op kan instappen zonder gedoe, zonder zorgen. En ook dat mijn gedachten, mijn wezen, mijn ego, mijn ‘gelijk’ helemaal niet zo belangrijk zijn omdat ik deel van het geheel ben. Dat deze gedachten daar gewoon in rondzweven maar dat die gedachten niet ‘mij’ zijn.
Dat ik onderdeel van het geheel ben en ook het geheel ben.
Ook besefte ik: oh ja dit heb ik al eens meegemaakt, ik was het alleen maar vergeten en nu herinner ik het me weer.
En niet alleen weet ik het nu weer maar ik voel het ten volle, ik weet het en doorvoel het.
Laha lachte ook en zei: ja he en dit is er altijd.
Ik voelde me ook nog steeds heel lekker en ook licht organisch. Een continue licht en lekker gevoel, onderliggend. Wel had ik wat spanningshoofdpijn in mijn achterhoofd, we moesten ook wat eten en drinken.
Laha had een zoutig drankje voor ons meegenomen.
Het smaakte intens ook een beetje raar naar ook alsof het echt goed voor me was.
Ed vond het ook vies en hij reageerde er heel primair op: ik zag zijn gezicht vertrekken.
Tegelijkertijd was dit ook heel grappig en we moesten er hartelijk om lachen.
Ik vroeg me ook hoe het allemaal voor Ed was geweest.
Hij vond het allemaal bijzonder en mooi – vooral alle patronen en kleuren (met de ogen dicht) en hij had er ook zeer van genoten maar hij had (natuurlijk) niet hetzelfde meegemaakt als ik.
We hadden ook – allebei – het gevoel dat hij er eigenlijk voor mij was, in de reis, alsof hij mijn reis steunde, begeleidde.
Dat heb ik gevoeld. Hij was bij mij, met mij, in mij, deel van mij.
Daarna hebben we ook nog met ons drieën in een kringetje gestaan, geknuffeld en samen gedanst.
Ik wilde toen heel graag Shakti Jay van Leonie Bos horen en ik heb heerlijk gedanst en gezongen.
Later ging Laha er vandoor en wij hebben nog heel lang naar zoveel mooie muziek geluisterd.
We beseften allebei ook zo hoe fijn dat is dat wij dat delen: de liefde voor allerlei soorten muziek, luisteren, maken, dansen.
We hebben voor mijn gevoel ook heel veel gegeten daarna: nootjes, de linzensoep die ik gemaakt had.
En we hebben nog uren op de matrasjes voor de kachel gelegen, gewoon elkaar aaiend en genietend.
Daarna zijn we in bed gaan liggen en hebben we diep geslapen.
De volgende dag en dagen voelde en voel ik me nog steeds heel goed.
Ik voel me rustig en ook nog steeds met een licht orgastisch gevoel op de achtergrond.
En nog steeds ook het diepe en volle vertrouwen dat alles goed is, dat alles liefde is.
Dat ik vol liefde ben en dat ik liefde ben.
Wauw, wauw, wauw. Deze reis heeft me echt veranderd.
En Laha jij nimmer aflatende zaligheid, dankjewel!
